„BIO-KREACJA. Domykanie cyklu. Pod względem gospodarczym już nie musimy wzrastać”

Kwiatowa TARCZA, jedwab ZBROI, kurtyna OSŁONIĘCIA są jedną artystyczną wypowiedzią. W nawiązaniu do kobiecego ciała w tańcu oraz podróży i holenderskiej mikrohistorii artystki, swoistego still life powstaje organiczna forma – osłonięcie kobiecej wrażliwości tulipanową tarczą. Stanowi ona połączenie dzieła artystycznego i projektowego.

Obiekty skonstruowane zostały w odniesieniu do filozofii japońskiej „MA”. Stanowią połączenie dzieła artystycznego i projektowego zgłębiając pojęcia POMIĘDZY i DIALOG. Pierwszy obiekt – staje się częścią architektury, współczesnym Ornamentem nawiązującym do natury i osłoniętego ciała. Drugi obiekt jest wolno stojącą rzeźbiarska formą, w nawiązaniu do apaszki – zbroi. Trzeci obiekt stanowi osobliwość odnoszącą się do płaskorzeźby, kurtyny, dotyku ciała. Odnosi się do kolekcjonerskiej broszy (broszki) i jednocześnie symbolizuje kobiecą osłonę i osobową wewnętrzną symbolikę.

Temat tymczasowych domów, schronień czy kryjówek jest obecny w mojej twórczości od ponad dekady. Seria „temp”czy „przekopy” są echem prostej wspólnotowości, ale też wskazują na wykluczenia i nierówności społeczne. Na co dzień jestem projektantką i fascynują mnie proste rozwiązania, jak chociażby konstrukcje Paper Partition System z Fukushimy autorstwa Shigeru Ban.

Nad Trójmiastem wisi widmo wielkiej fali, która zaleje domy i infrastrukturę miejską w wyniku kryzysu klimatycznego. Ta wizja sprowokowała mnie do zbudowania makiety tratwy z miniaturowych baniaków. Baniak ma wyporność i może swobodnie unosić się na powierzchni wody, łącznie z nami, dając poczucie chwilowego bezpieczeństwa, oparcia. W lutym wybuchła wojna w Ukrainie, a baniaki zaczęły służyć do przewożenia paliwa. Tragiczny los Ukraińców leży na szali negocjacji bogatych państw i utrzymania niskich cen. Okrutną geopolitykę potrafi przetrwać tylko natura. Tymczasem dryfujemy.

Szare Wrony współtworzą: Alicja Karska (duet artystyczny Karska/Went) odpowiada za splot każdej nitki. Ania Witkowska (współtworząca z Adamem Witkowskim) jest artystką, dydaktyczką akademicką, ale ma za sobą doświadczenie korporacyjne. Pierwszy lockdown uświadomił dziewczynom, że warto kreację przekierować na używane rzeczy.

Warto kreację przekierować na używane rzeczy, by generować mniejszy ślad węglowy. Tak powołały do życia markę Szare Wrony. Swoją pracą głównie nad wełnianymi swetrami, odżegnują kryzys klimatyczny w skali mikro, generując obieg zamknięty w przypadku wytwarzania odzieży. Wełna jest cennym surowcem, naturalnym i stosunkowo prostym do regeneracji. Dziewczyny pracują w duchu Kintsugi (filozofii złotych blizn), naprawiając swetry vintage. Postawiły sobie za cel zatroszczyć się o świat metodą małych korków. Z czułości dla jutra.

Umiłowanie życia, czyli biofilia, przybiera formę wieloaspektowej analizy zagospodarowania odpadu poprodukcyjnego wytwarzanego podczas obróbki drewnianych i drewnopochodnych materiałów meblarskich. To propozycja drugiego życia dla poprodukcyjnego materiału porównywalnego do surowca drzewnego.

Odpad poprodukcyjny generowany w trakcie obróbki płyt meblowych, stanowi znaczącą część w procesie produkcji. Utylizacja surowca wiórowego, to kosztowny i nie ekologiczny proces. Istotnym aspektem jest więc wykorzystanie drewna, w możliwie jak największym stopniu, zgodnie z ideą zrównoważonego designu. Biomasa projektantki opracowana przy wykorzystaniu tego odpadu wnosi w sposób funkcjonalny i zrównoważony potencjał do jego ponownego wykorzystania.

Odpad łączony z naturalnym klejem oraz z sianem, umożliwi tworzenie przedmiotów o użytkowym charakterze.

Seria "Krucha Natura” składa się z pięciu obiektów: Tatry – Dolina Gąsiennicowa, Gorce, Beskid Żywiecki – Babia góra, Dolina Pięciu Stawów, Dolina Pięciu Stawów, Tarnica.

Seria rzeźb inspirowanych ukształtowaniem geologicznym wybranych miejsc na terenie Polski wynika z ich specyficznego mikroklimatu i delikatnej homeostazy pomiędzy naturą nieożywioną a ożywioną tego obszaru. Wybór regionów jest podyktowany zmianami zachodzącymi w naturze. Praca poprzez przedstawia kruchość naturalnej struktury miejsc.

Seria rzeźb inspirowanych ukształtowaniem geologicznym wybranych miejsc na terenie Polski wynika z ich specyficznego mikroklimatu i delikatnej homeostazy pomiędzy naturą nieożywioną a ożywioną tego obszaru. Wybór regionów jest podyktowany odczuwaniem nieustających zmian zachodzących w naturze. Praca poprzez formę i tworzywo (porcelanę) przedstawia kruchość naturalnej struktury miejsc, zachowując widoczne poziomice geograficzne, niczym linie papilarne człowieka. Rzeźby obrazują powierzchnię jezior, gór, których osoby niewidome nie mogą doświadczać w warstwie wizualnej.

Seria składa się z 7 obrusów.

Przedmiotem sztuki w pracy poświęconej stworzeniu siedmiu obrusów jest tak naprawdę Dzianie się. Jeśli pomyślimy, że wszystko składa się z linii, nici, rysunku to wyobrazimy sobie wielką sieć jaką tworzy cała materia na świecie. Tak jak w mózgu ludzkim, tak samo w świecie ważne, aby przetrwać, jest tworzenie wciąż nowych połączeń między neuronami – liniami.

Przedmiotem sztuki w pracy poświęconej stworzeniu siedmiu obrusów jest tak naprawdę Dzianie się. Jeśli pomyślimy, że wszystko składa się z linii, nici, rysunku to wyobrazimy sobie wielką sieć jaką tworzy cała materia na świecie. Moim wkładem było narysowanie symboliczno- intencyjnych rysunków na każdym obrusie oraz naturalne metody barwierskie farbowabia obrusów. A oddając obrusy rodzinom do użytku dopuściłam do głosu plamy, pochodzenia zwierzęcego jak i roślinnego. Dodany do tego nieograniczony czas dopuścił do głosu całe życie Mikroorganizmów.

Fascynująca jest możliwość współtworzenia materii szkła w jej plastycznej wersji, czyli w momencie powstawania szkła jako materiału, jeszcze ciekłego, topiącego się, na długo przed zastygnięciem w kruchy i tajemniczy świat. Jest to ciągła interakcja między człowiekiem, jako twórcą i naturą, która współtworzy ostateczny efekt kreacji.

Fascynująca jest możliwość współtworzenia materii szkła w jej plastycznej wersji, czyli w momencie powstawania szkła jako materiału, jeszcze ciekłego, topiącego się, na długo przed zastygnięciem w kruchy i tajemniczy świat. Jest to ciągła interakcja między człowiekiem, jako twórcą i naturą, która współtworzy ostateczny efekt kreacji. Moje ostatnie poszukiwania doprowadziły mnie do powrotu do pierwotnych technik tworzenia i formowania szkła, topienia pyłów i kruszywa jak w pate de verre, dodawania tlenków metali, jak w średniowiecznym szkle weneckim z Murano, po technikę fusingu.

Przyroda ma dla mnie charakter idola do adoracji w feministycznej perspektywie, w której moc twórcza jest pierwotna, niepojęta i leży poza cywilizacją. Kieruję się zawsze bardziej w stronę abstrakcji, ponieważ mam wrażenie że pokazuje stan stwarzania i rozpadu jednocześnie.

„(...) Myszkowałam, ryłam, czułam, jakby w moje ciało wnikała cała planeta (...)”

Przyroda ma dla mnie charakter idola do adoracji w feministycznej perspektywie, w której moc twórcza jest pierwotna, niepojęta i leży poza cywilizacją. Kieruję się zawsze bardziej w stronę abstrakcji, ponieważ mam wrażenie że pokazuje stan stwarzania i rozpadu jednocześnie.

„(...) Myszkowałam, ryłam, czułam, jakby w moje ciało wnikała cała planeta(...)”

Czuła, psychiczna matryca we mnie samej nasącza się doświadczeniami życia codziennego. Jest to proces twórczy, sens egzystencji.

Inspiracją „Totem I - świst” jest malarstwo pracownic fabryki Emalii Olkusz wykonane pomiędzy latami 60. a 80. XX wieku, w stylu New Look. Ich emaliowane talerze przypominają słynne „pikasiaki”, ale i powojenne malarstwo ekspresjonizmu abstrakcyjnego i taszyzmu. Naczynia produkowane w Olkuszu wykonywane były w technologiach ceramicznych na blasze.

Naczynia produkowane w Olkuszu wykonywane były techniką bazującą na technologiach ceramicznych na blasze. Przedmioty te dekorowane były przez zatrudnione w fabryce kobiety, dorabiające po godzinach. Stąd większa swoboda w ich kreowaniu. Do dziś artefakty te są na rynku wtórnym, ich autorstwo pominięte, a sama polityka fabryki wypiera fenomen artystyczny i praktykę kulturową, tłumacząc ją jako niezrozumiały incydent w historii Emalii. Obiekty z cyklu „Totem” to formy rzeźbiarskie, podkreślające zagadnienie zbiorowości, a w kontekście Emalii Olkuskiej jawią się jako najistotniejsze.

„Ascent” jest wielkoformatową, imersyjną instalacją świetlną. Wertykalny kształt spirali stanowi powtórzenie formy koła, który może odnosić się do cząsteczki w ruchu, fali elektromagnetycznej bądź przedstawiać syntezę antycyklonu. Formalnie minimalistyczna praca, może być również nośnikiem duchowego uniesienia, ekstatycznego porwania do nieba.

„Ascent” jest wielkoformatową, imersyjną instalacją świetlną. Wertykalny kształt spirali stanowi powtórzenie formy koła, który może odnosić się do cząsteczki w ruchu, fali elektromagnetycznej bądź przedstawiać syntezę antycyklonu. Formalnie minimalistyczna praca, może być również nośnikiem duchowego uniesienia, ekstatycznego porwania do nieba. Świetlisty dym z wnętrza instalacji tworzy monumentalną, dynamiczną przestrzeń mającą charakter performatywny. Widz jest zaproszony do wejścia w oko cyklonu, odnalezienia się w nowej, abstrakcyjnej sytuacji zmysłowej.

Co – kreacja jako proces złożony. Kreacja w przypadku grupy młodych ludzi to eksperyment, odkrywanie nowego. To doświadczenie bliskie jest kreacji jako stwarzaniu, pewnej ewolucji jaka wyłania się z ręki młodego designera. Premierowe dzieła projektowe pozwalają poczuć istotę stwarzania bycia kreatorem a nawet zbliżyć się do idei kreacji jako ewolucjonizmu.

Co – kreacja jako proces złożony. Kreacja w przypadku grupy młodych ludzi to eksperyment, odkrywanie nowego. To doświadczenie bliskie jest kreacji jako stwarzaniu, pewnej ewolucji jaka wyłania się z ręki młodego designera. Premierowe dzieła projektowe pozwalają poczuć istotę stwarzania, bycia kreatorem a nawet zbliżyć się do idei kreacji jako ewolucjonizmu czyli zastanowić się nad samą kwestią materializmu. Czy można nawet nieskończoną liczbę razy przekraczać granicę dostępnego nam obecnie stanu, formy czy nawet innych stanów, ale nie zmieniając swojej i innych natury?

Seria składa się z obiektów: FU Broszka V, FU Broszka VII, OSK Bransoleta III, OSK BROSZKA II, OSK Broszka III, OSK BROSZKA V, OSK Broszka VIII, OSK NASZYJNIK VII, OSK Pierścionek V, OSK Pierścionek VII.

Towarzyszące procesowi przygotowawczemu przeczucie formy jest mgliste i nie można wyznaczyć prostej drogi działań do celu. Materiał dzieła, należy do wspólnego nam świata, a kreator przyswaja materiał w określony sposób, aby zwrócić go światu w nowej formie. Jeśli kreacja nie dotyczy istoty żyjącej, owo ożywienie zdobywa dzięki, czynnikowi twórczemu.

Towarzyszące procesowi przygotowawczemu przeczucie formy jest mgliste i nie można wyznaczyć prostej drogi działań do celu. Materiał dzieła, należy do wspólnego nam świata, a kreator przyswaja materiał w określony sposób, aby zwrócić go światu w nowej formie. Jeśli kreacja nie dotyczy istoty żyjącej, owo ożywienie zdobywa dzięki, czynnikowi twórczemu. W procesach świadomego tworzenia, twórca przekazuje materii część własnej energii. Jeśli zabiera się do tego zbyt brutalnie, odbiera jej typową dla niej samej naturę, niszczy, uśmierca. Podchodząc z empatią do materii, zachodzi akt współtworzenia.

Darwin miał rację – życzliwość, współpraca i komunikacja – a nie konkurencja, dominacja i bycie osobnikiem alfa – zapewniają nam przetrwanie. Myślenie o ewolucji i doborze naturalnym jako przetrwaniu najsilniejszych wyrządziło wiele szkód w środowisku, w którym żyjemy. Kiedy, wyłączamy życzliwość wobec natury, zapominamy, że jesteśmy z nią ściśle związani.

Darwin miał rację – życzliwość, współpraca i komunikacja – a nie konkurencja, dominacja i bycie osobnikiem alfa – zapewniają nam przetrwanie. Myślenie o ewolucji i doborze naturalnym jako przetrwaniu najsilniejszych wyrządziło wiele szkód w środowisku, w którym żyjemy. Kiedy, wyłączamy życzliwość wobec natury, zapominamy, że jesteśmy z nią ściśle związani. Ekologia stała się rodzajem społecznej deklaracji wobec życia. Pytanie, czy rzeczywiście otwieramy się na nowe rozwiązania, czy zamykamy się w przestrzeni zawłaszczania.

Koncepcja komunikacji wizualnej szóstego numeru magazynu Powidoki poświęconego zagadnieniom ecodesign’u, to zwrócenie uwagi na obieg zamknięty w projektowaniu. Gospodarka cyrkulacyjna zakłada powtórne wykorzystanie produktów, tak jak robią to w naturze dżdżownice – przetwarzają resztki, z których powstaje kompost – bogate źródło materii organicznej.

Koncepcja komunikacji wizualnej szóstego numeru magazynu Powidoki poświęconego zagadnieniom ecodesign’u, to zwrócenie uwagi na obieg zamknięty w projektowaniu. Gospodarka cyrkulacyjna zakłada powtórne wykorzystanie produktów, tak jak robią to w naturze dżdżownice – przetwarzają resztki, z których powstaje kompost – bogate źródło materii organicznej. Bio-kreacja z żywymi organizmami stała się wizualną alegorią ponownego użycia odpadów. Dżdżownice zamieszkały z nami w redakcji i aktywnie uczestniczyły w procesie twórczym, „wskoczyły” na okładkę magazynu tworząc „eco slogan”.

Projekt powstał w celu znalezienia naturalnego, przyjaznego środowisku materiału, który nadawałby się do wykorzystania w skali przemysłowej oraz jednocześnie stanowiłby substytut szkodliwych tworzyw sztucznych. Jednym z najbardziej zrównoważonych materiałów na świecie jest korek, a przy tym jego jedną z właściwości jest antybakteryjność.

Projekt powstał w celu znalezienia naturalnego, przyjaznego środowisku materiału, który nadawałby się do wykorzystania w skali przemysłowej oraz jednocześnie stanowiłby substytut szkodliwych tworzyw sztucznych.
         Jednym z najbardziej zrównoważonych materiałów na świecie jest korek. Po szeregu eksperymentów podjęłam współpracę z firmą Corkpol oraz Politechniką Łódzką co przyczyniło się do opracowania finalnych kompozytów. Przykładem jego zastosowania stał się wieszak na ubrania, ponieważ wieszaki stanowią duży problem środowiskowy w branży modowej.