Rzeczywistość ewentualna. Mądrość znikającej przyrody

To miasto to wielki akcelerator. Wielkie „WUD if”. To miasto tylko czasem śpi. Gdy gasną ostatnie światła, WUDzisław śni o innowacji….

Po otrzymaniu ogromnego dofinansowania na rozwój technologii umożliwiającej komunikację ze zwierzętami, relatywnie spokojne i bezpieczne śląskie miasto zmieniło swój lokalny charakter. Napływający zewsząd naukowcy, programiści, wynalazcy i samozwańczy wiznojerzy, zaczynają powoli wykorzeniać rdzennych mieszkańców. Deweloperka mieszkaniowa zaciera metaforycznie ręce i z radością przyjmuje nowych klientów, oferując im swoje własne M z mikroskopijnym kawałkiem ogródka. Miasto powoli zaczyna przypominać kampus albo, jak mówią niektórzy prześmiewcy, „Dolinę Węglową”, tylko zamiast czarnego złota, ta przestrzeń to kopalnia talentów i projektów.

Ten ideał nie jest pozbawiony rys. Proponowane rozwiązania technologiczne nie są jeszcze w stanie odpowiedzieć na ambicje sponsorów. Zaproszone do projektów zwierzęta odbijają się od niejasności prawnych na linii umów pracowniczych B2A (business to animal). 

Trwają debaty medialne o zasadność tego kierunku rozwoju, część ekologów protestuje, politycy obierają stanowiska… czy ktoś w tej kakofonii potrafi jeszcze coś usłyszeć?

Zwierzęta, które od wieków towarzyszą nam w rozwoju, w sposób niepostrzeżony, ale konsekwentnie, ewoluują i dostosowują się do warunków, które człowiek kreuje w procesie urbanizacji.

Kiedy spacerujemy, rozmawiamy, gramy, śpimy, pracujemy nad kolejnym potencjalnie rentownym biznesem… one bacznie obserwują nas. Miliony oczu patrzy na nas codziennie z drzew, dachów, trawników, przez okienka piwnic i kanałów ściekowych, nie mówiąc już o tych, które jak wierni przyjaciele zasypiają u naszego boku. 

Zwierzęta uczą się nas, gdy my nadal dość nieudolnie próbujemy z nimi porozmawiać. 

I oto dochodzi do przełomu na rynku inwestycyjnym, gdy nasi „bracia mniejsi” postanawiają wziąć sprawy w swoje łapy, skrzydła, płetwy i nibynóżki. Pangean Ventures to propozycja rozwiązania finansowego, które pozwoli zwierzętom na usamodzielnienie się. Jego unikalną propozycją wartości jest umożliwienie istotom nie będącym ludźmi samostanowienia i zbudowania poczucia podmiotowości, dzięki niezależności finansowej. 

Czas pokaże, jak ten model wpłynie na losy świata…

Dlaczego założyliśmy, że zwierzęta będą chciały współpracować na naszych zasadach? To niezwykle aroganckie z naszej strony oczekiwać, że wszystko, co żywe, podda się naszej woli w imię rozwoju. 

Jak donoszą media, kozice tatrzańskie ochraniane przez gromadę niedźwiedzi opuszczają Tatry i wychodzą na ulice, manifestując swoje niezadowolenie. Wieść szybko dociera poza granicę kraju i motywuje ich niedalekich krewnych z Alp do podobnych ruchów. Kto będzie następny? 

Decyzje i sprawczość zwierząt umykają naszej logice. Nasze niezrozumienie przekuwamy w ciekawostki ekologiczne, chwytliwe aktualności i humorystyczne anegdoty. 

Często łatwiej zaśmiać niepokój, niż skonfrontować się z trudnościami w komunikacji. Jak zbudować porozumienie, gdy nie traktujemy siebie nawzajem poważnie? 

W tym świecie najcenniejszą walutą jest nasza uwaga. Tam, gdzie lokujemy naszą uwagę, tym się stajemy.

Wszystko, co otacza człowieka, walczy o jego uwagę. Kusi słowami, obrazami, nęci zmysłowością, intryguje obietnicami. Wpatrując się w te obrazy, można czasem dostrzec, że odzwierciedlają one największe pragnienia, ale też odpowiadają na współczesne lęki i moralne wątpliwości. 

Rozejrzyj się, a znajdziesz na pewno szybkie rozwiązanie na palące egzystencjalne problemy. 

Pomóż naszym podopiecznym. Wystarczy tylko podpis, Twoja deklaracja wsparcia. 

Dziękujemy… 

„W stanie NIE WIEM widzę rzeczy takimi, jakie są…” dr Ryszard Kulik

Niespodziewany nalot hackerów na laboratorium, w którym testowano wraz ze zwierzętami najnowsze systemy głosowe, spowodował ogromny wyciek. Już od miesięcy media spekulowały o pierwszej stabilnej wersji komunikatora, gdy wtem trafia on dosłownie „pod strzechy” rozpuszczony nielegalnie w sieci, do użytku dla przeciętnego użytkownika. 

Teraz w zasadzie każdy po ukryciu swojego IP, może porozmawiać z Kozicą Tatrzańską. 

Pierwsze kontakty z tą istotą nie są jednak tym, czego się spodziewano. Ludzkość zaczyna się orientować, że nie ma prostych odpowiedzi, a prawda może być bardzo względna i wysoce niewygodna. 

Marzyliśmy o współpracy, międzygatunkowej wymianie wiedzy, budowaniu mostów porozumienia poprzez stymulowanie naszej empatii… piękny sen o lepszym jutrze. 

W rzeczywistości, nawet tej ewentualnej, taka interwencja to punkt zwrotny, który ma swoje poważne konsekwencje. To katalizator zmiany społecznej, przewrotu, który zaważy na losach przyszłości. Coś, co początkowo uważaliśmy za scenariuszem rodem z powieści science-fiction, stanie się codziennością naszych dzieci i kolejnych pokoleń.

To oni będą dorastać w międzygatunkowym społeczeństwie o kolidujących ze sobą celach i interesach. 

Zerkanie w przyszłość, która nadchodzi może początkowo wywołać nasze niedowierzanie i opór. Nie szkodzi, to bardzo ludzkie, naturalne. Zidentyfikuj, zaakceptuj, skonfrontuj. 

Czy wiesz, kim jesteś? 

Rozwój i przyspieszająca kultura weszły w wymiary mistyczne. Cywilizacja zaczyna tworzyć nowe przekonania duchowe, które wyrastają na gruncie dziesięcioleci rozumnej współegzystencji międzygatunkowej. 

Zapisano w Księdze Rozwoju.

Gdy człowiek po raz kolejny ukorzył się przed istotą gadzią, ona odpowiedziała instynktownie. 

Otrzymał człowiek czas, którego tak pragnie, aby mógł rozwijać swą myśl. 

Czy czas na myślenie był czasem dobrze zagospodarowanym? 

Słuchając szeptu węża Eskulapa, można poczuć subtelny szmer mitycznej wspólnotowej przeszłości – przeszłości, którą odkopujemy z przypowieści, odkurzamy ze „starczego bajania”, gdy tylko pozwolimy sobie podnieść wzrok znad poradników samorozwojowych. 

„Zwierzęta są naszymi nauczycielami – dzięki nim możemy zobaczyć, jak moglibyśmy funkcjonować, gdyby nasze reakcje były całkowicie instynktowne i gdybyśmy żyli w harmonii ze sobą i otoczeniem” Peter A. Levine 

Dziś premiera! Do podmywanego falami budynku opery przybywają na swoich jachtach strojne panie i eleganccy panowie. Raczą się szampanem i przekąskami. Co chwila wybuchają perliste śmiechy, zakrywające nerwowe oczekiwanie na premierę. Dyrektor kreatywny zapewnia o wyjątkowości wydarzenia na skalę światową, ale co w dzisiejszych czasach można nazwać jeszcze wyjątkowym i niepowtarzalnym? 

Orkiestra już ponad pół godziny stroi instrumenty, zaczynają pojawiać się pierwsze oznaki zniecierpliwienia… gdy naraz w tym gwarze słów, szumów, szmerów i śmiechów, cichutko i delikatnie zaczyna wyłaniać się zupełnie nowy ton.

Nie wnosi się ponad inne, ale też nie daje się ujarzmić i zagłuszyć. Cichutka melodia subtelnie splata się atmosferą w przestrzeni opery, powoli zapełniając ją całą swoją niedominującą intensywnością.

Z samego centrum pomieszczenia płynie pieśń morświnów. To pieśń dedykowana tym, którzy otworzą się na to, aby ją usłyszeć. 

Morświny śpiewają pieśń o miłości. Poruszając serca. Dotykają nawet najgłębiej zakopane emocje. To jest pieśń życia, pieśń, która zapiera dech...

Kiedy raz wejdzie się na drogę głębokiego doświadczania, ciężko jest zawrócić, ale też i po co?

Nasze zmysły się wyostrzają. Zaczynamy trenować uważność na wszelkie sygnały płynące ze środowiska. Czujemy całymi sobą. Kiedyś patrzyliśmy na drugą istotę przez „szybę” analizy. Nazywaliśmy i nadawaliśmy znaczenia jej ruchom, reakcjom, zachowaniom. Nazywaliśmy je tak, jak umieliśmy najlepiej. Po naszemu, po ludzku, przykładając do naszego spektrum wartości. 

Teraz wychodzimy ponad analizę czysto umysłową i interpretację językową. Wchodzimy w obszar nieoznaczoności. W tym czarnym chaosie, pojawia się jak cienki snop światła, możliwość porozumienia poprzez synchronizację.  

Jako świeży adepci tego procesu nauki, czujemy się coraz bezpieczniej nawet w konfrontacji z nieznanym. Potrafimy dostrajać nasze wrażenia wewnętrzne i zewnętrzne. Powoli sami zaczynamy nadawać komunikaty bez słów. 

„Jesteś tym, kto działa, oraz efektem działania, jesteś widzącym oraz widzianym. Za każdym razem, gdy się czegoś nauczysz albo przeżywasz, wzbogacając doświadczenie, oddajesz część wszechświatowi, dziękując za przekazane lekcje”  A. Mindell 

Zstępując do świata duchów czy wkraczając do ciemnego lasu stajemy się jednocześnie łowcami i zwierzyną. Nie widząc innych istot, odczuwamy ich istnienie i jak na rozgwieżdżonym niebie, dostrzegamy ślady przeszłości. Tutaj zrównują się szanse przetrwania i niezależnie od charakteru środowiska, w którym przyszło nam funkcjonować, odkrywamy siebie na nowo – jako część większej całości. Rozumiemy, że każdy nasz ruch, każda decyzja, lub ich brak, wpłynie na układ w którym funkcjonujemy. Nawet jeżeli te konsekwencje dotyczą nie tu i teraz, tylko tego, co tam i potem. 

A gdy zajrzymy, dosyć dosłownie w głąb siebie, to okaże się, że tylko jakieś kilka procent to jesteśmy my sami, a reszta to nasi mikroskopijni sprzymierzeńcy, którzy konstytuują „nas” . 

To gdzie się kończymy, a gdzie zaczynamy? Czy się kończymy i zaczynamy? 

„Wszystkie pnie na świecie mają wspólny korzeń, z którego wybiegają boczne odgałęzienia jedynego pradrzewa, dążąc ku czemuś… “ - Richard Powers

Czy po tak intensywnej podróży nie czas na morał? Jakąś puentę? Domknięcie doświadczenia? 

Tu jednak pojawia się kolejne pytanie. Czy dasz sobie czas? 

Usiądź w cieniu drzew, międzygatunkowy wędrowcze, i wsłuchaj się w ich opowieści.