Budujemy osadę

Loop to odpowiedź na zjawisko zanieczyszczenia światłem. Jego zadaniem jest doświetlenie ciemnych przestrzeni mieszkalnych poprzez wykorzystanie naturalnego światła wpadającego przez okno lub światła sztucznego wyemitowanego przez żyrandol lub lampkę nocną. Doświetlenie następuje przez zgromadzenie i odbicie około 20% światła znajdującego się w przestrzeni mieszkalnej.

Było: Światło to element bez którego ciężko wyobrazić sobie życie. To ono odpowiada za rytm dobowy ludzi i zwierząt. Dzięki niemu rozwijają się rośliny. Kiedy ilość emitowanej w atmosferę energii świetlnej wzrasta, wyłania się problem zanieczyszczenia światłem. 

Jest:  Nadmiar światła odpowiedzialny jest m.in. za coraz mniejszą widoczność gwiazd na niebie, śmierć wielu gatunków zwierząt lub pojawianie się światłolubnych organizmów w miejscach, w których naturalnie nigdy by nie występowały. Zanieczyszczenie światłem bardzo mocno wpływa na zegar biologiczny, a co za tym idzie na sen. Jego niedobór może prowadzić do wielu zaburzeń, m.in. depresji, bezsenności czy otyłości.

Będzie: Loop przyjął formę dwóch półokręgów, pozostających ze sobą w złotej proporcji. Nazwa obiektu  (z ang. pętla) jest nawiązaniem do formy przedmiotu, jak i procesu wykorzystania światła. Loop jak ruchomy heliostat odbija skoncentrowane promienie, kierując je w wybranym przez użytkownika kierunku. 

Zestaw talerzy kształtujących refleksję na temat tolerancji w obszarze gender, migracji, niepełnosprawności, ciałopozytywności,  działania w grupach rówieśniczych, subkulturach i własnego „ja”. Młode pokolenie odkrywa tolerancję przez pryzmat wielostronnego aktu solidarności wobec samego siebie i innych ludzi. Swoje dywagacje, jako grupa i samodzielna jednostka, zamyka w formie talerza. Obiekt, choć modelowany z jednej formy przybiera odmienne kształty, barwy i faktury. Staje się patchworkiem myśli i odebranych od życia lekcji. Talerze to jeden zestaw, który podobnie jak społeczeństwo – jest różnorodnym monolitem.

Było: W przeszłości kobieta o rubensowskich kształtach była okazem zdrowia i piękna. Współczesny świat mody wykreował wzorzec szczupłej, wręcz chudej modelki o wysokim wzroście. Internet utrwalił ten obraz, wykluczając kobiety o odmiennych kształtach.

Jest: W dzisiejszym świecie trudno jest kochać własne ciało. Kobiety upiększają się dzięki kosmetykom, zabiegom, dietom i wyrzeczeniom. Ciągle gonią za ideami ,,instagramowego piękna” i wyretuszowanymi zdjęciami celebrytek. Wyłania się potrzeba pokazania prawdziwego, naturalnego, zwyczajnego oblicza ciała. Cellulit, rozstępy, fałdki, blizny, znamiona, pieprzyki, włosy, trądzik i wiele innych to unikalny obraz DNA ciała.

Będzie: Każde ciało jest piękne i wyjątkowe. Ciało pokryte jest skórą, która jest elastyczną „tkaniną” dającą schronienie wewnętrznym organom. Jest niczym oswojony i noszony bez wstydu pancerz bezpieczeństwa. 

Zestaw talerzy kształtujących refleksję na temat tolerancji w obszarze gender, migracji, niepełnosprawności, ciałopozytywności,  działania w grupach rówieśniczych, subkulturach i własnego „ja”. Młode pokolenie odkrywa tolerancję przez pryzmat wielostronnego aktu solidarności wobec samego siebie i innych ludzi. Swoje dywagacje, jako grupa i samodzielna jednostka, zamyka w formie talerza. Obiekt, choć modelowany z jednej formy, przybiera odmienne kształty, barwy i faktury. Staje się patchworkiem myśli i odebranych od życia lekcji. Talerze to jeden zestaw, który podobnie jak społeczeństwo – jest różnorodnym monolitem.

Było: Dyskryminacja rówieśników od najmłodszych lat ze względu na ubiór, wiarę, zachowanie, zainteresowania, zdolności czy zamożność  była nieodzownym elementem życia w szkole. Dręczenie słabszych odbywało się na porządku dziennym. Było tematem tabu. Tyrani nie ponosili konsekwencji, a opiekunowie byli bezradni.

Jest: Obecnie sytuacja wydaje się być opanowana poprzez stosowanie systemu ogólnie przyjętych zasad, dzięki roli pedagoga szkolnego i otwartości internetu. Dostęp do sieci pozwala odnaleźć grupy wsparcia, terapeutów i psychologów. Dostarcza wiedzy o szkolnym dekalogu.

Będzie: Projekt wizualizuje przemiany człowieka dotkniętego przemocą z czasów szkolnych. Uwypukla przeżycia, które wpłynęły na dorosłe życie. Dzięki niemu można docenić  własną historię i punkt w życiu,  w którym znajdujemy się dzisiaj.

Zestaw talerzy kształtujących refleksję na temat tolerancji w obszarze gender, migracji, niepełnosprawności, ciałopozytywności,  działania w grupach rówieśniczych, subkulturach i własnego „ja”. Młode pokolenie odkrywa tolerancję przez pryzmat wielostronnego aktu solidarności wobec samego siebie i innych ludzi. Swoje dywagacje, jako grupa i samodzielna jednostka, zamyka w formie talerza. Obiekt, choć modelowany z jednej formy, przybiera odmienne kształty, barwy i faktury. Staje się patchworkiem myśli i odebranych od życia lekcji. Talerze to jeden zestaw, który podobnie jak społeczeństwo – jest różnorodnym monolitem.

Było: W europejskiej kulturze długo istniał wyraźny podział na to, co męskie i kobiece. Przekroczenie tej granicy wiązało się dezaprobatą społeczeństwa. O osobach, które miały problem z określeniem swojej płci, historia milczy. W XX wieku podziały zaczęły się zacierać. Jednak osoby z mniejszości seksualnych milczały, by przeżyć. Godziły się z ograniczeniami i niezrozumieniem. 

Jest: Gender, czyli płeć kulturowa, to nowy, wciąż niejasny i różnie interpretowany przez opinię publiczną temat. Projekt skupia się na ukazaniu transpłciowości oraz interpłciowości. Pokazuje trudności w poszukiwaniu własnej tożsamości.Będzie: Osoba transpłciowa czy interpłciowa to pełnoprawny człowiek. Pracuje, podróżuje, kocha i nienawidzi. Ma swoje miejsce w społeczeństwie i przestrzeń na kształtowanie swojej tożsamości płciowej.

Zestaw talerzy kształtujących refleksję na temat tolerancji w obszarze gender, migracji, niepełnosprawności, ciałopozytywności,  działania w grupach rówieśniczych, subkulturach i własnego „ja”. Młode pokolenie odkrywa tolerancję przez pryzmat wielostronnego aktu solidarności wobec samego siebie i innych ludzi. Swoje dywagacje, jako grupa i samodzielna jednostka zamyka w formie talerza. Obiekt, choć modelowany z jednej formy przybiera odmienne kształty, barwy i faktury. Staje się pachworkiem myśli i odebranych od życia lekcji. Talerze to jeden zestaw, który podobnie jak społeczeństwo – jest różnorodnym monolitem.

Było: Przez długi okres w historii Europy termin rodzina niósł za sobą informację o nierozerwalnej więzi rodziców i dzieci.  Rodzina to mama, tata i ich biologiczne potomstwo. Tak skonstruowana komórka społeczna stanowiła wzorzec do naśladowania dla kolejnych pokoleń.

Jest: Świat się zmienił i wraz z nim rodzina. Zwiększył się odsetek rozwodów, wymuszając akceptację rodzin patchworkowych, czyli takich, które powstały w wyniku ponownego założenia rodzin przez jednego lub obojga rodziców. Wraz z upowszechnieniem tego modelu w młodym pokoleniu Z pojawiły się zupełnie nowe, nieznane wcześniej wyzwania, wynikające ze skomplikowanych relacji i zależności zachodzących pomiędzy ich członkami i członkiniami.

Będzie : Obiekt zwraca uwagę społeczeństwa na skalę skomplikowania patchworkowych relacji rodzinnych, w których dziecko musi odnaleźć się na nowo, uczyć i kształtować. Zaprasza do refleksji nad nową konstelacją zrekonstruowanych więzi, którym brak wzorców społecznych.

Zestaw talerzy kształtujących refleksję na temat tolerancji w obszarze gender, migracji, niepełnosprawności, ciałopozytywności,  działania w grupach rówieśniczych, subkulturach i własnego „ja”. Młode pokolenie odkrywa tolerancję przez pryzmat wielostronnego aktu solidarności wobec samego siebie i innych ludzi. Swoje dywagacje, jako grupa i samodzielna jednostka, zamyka w formie talerza. Obiekt, choć modelowany z jednej formy, przybiera odmienne kształty, barwy i faktury. Staje się patchworkiem myśli i odebranych od życia lekcji. Talerze to jeden zestaw, który podobnie jak społeczeństwo – jest różnorodnym monolitem.

Było: Nasi przodkowie żyli ramię w ramię z otaczającą ich naturą. Cykl dnia i nocy oraz pór roku regulował ludzkie życie. Przemijalność i niedoskonałość były ludziom bliskie, stąd łatwiej się było z nimi oswoić. Z czasem człowiek zaczął oddalać się od przyrody, skupiając się na rozwoju cywilizacyjnym. Era maszyn sprawiła, że pojawiły się marzenia o nieśmiertelności i doskonałości. Wraz z nią narodziła się nowa choroba cywilizacyjna – perfekcjonizm. 

Jest: Dziś technologia zajmuje większość obszarów naszego życia. Ludzie oślepieni światłem ekranów dążą do perfekcji zakodowanej w obrazach płynących strumieniem z internetu.

Będzie: Z inspiracji japońską filozofią wabi-sabi, mówiącą o celebracji niedoskonałości i nietrwałości, powstał talerz, który ma pełnić funkcję rytualnego obiektu do medytacji. Idealny okrąg symbolizuje powtarzające się cykle w naturze, równowagę i bezpieczeństwo. Natomiast rozerwane krawędzie są symbolem niedoskonałości. Wyłaniające się z nich kolory reprezentują wartości płynące z doświadczanych „błędów”. Celem projektu jest wywołanie refleksji na temat tolerancji wobec własnych potknięć. Celebrując niedoskonałość i dając sobie na nią zgodę, łatwiej jest obdarzyć tolerancją innych ludzi.

Zestaw talerzy kształtujących refleksję na temat tolerancji w obszarze gender, migracji, niepełnosprawności, ciałopozytywności,  działania w grupach rówieśniczych, subkulturach i własnego „ja”. Młode pokolenie odkrywa tolerancję przez pryzmat wielostronnego aktu solidarności wobec samego siebie i innych ludzi. Swoje dywagacje, jako grupa i samodzielna jednostka, zamyka w formie talerza. Obiekt, choć modelowany z jednej formy, przybiera odmienne kształty, barwy i faktury. Staje się patchworkiem myśli i odebranych od życia lekcji. Talerze to jeden zestaw, który podobnie jak społeczeństwo – jest różnorodnym monolitem.

Było: Człowiek od zawsze poszukiwał własnej drogi, bratniej duszy, pasji, grupy rówieśniczej czy zawodowej, do której mógłby przynależeć.  Subkultura to grupa społeczna, którą łączy i określa to, co i jak robią jej członkowie i członkinie. W historii byli już skini, hiphopowcy, rastamani, rockersi, ale i lekarze, studenci, złodzieje, politycy. 

Jest: Każde działanie grupy pozostawia po sobie ślad. Kiedyś było to rozpoznawalne zmysłem wzroku,  np. tatuaż czy irokez, działo się w rzeczywistości ulicy, blokowiska lub stadionu. Obecnie ślady tożsamości mogą być wirtualne, wyimaginowane, zmanipulowane i nieprawdziwe. 

Będzie: Przynależność do grupy kształtowana jest za pomocą zdjęć umieszczonych w mediach społecznościowych. Celem projektu jest pokazanie, że każdy może kreować siebie niezależnie od tego, co pokazuje Instagram. Manipulowanie swoim wizerunkiem tylko po to, by móc przynależeć do wirtualnej grupy jest oszukiwaniem samego siebie. Taki sposób życia może prowadzić do utraty własnej tożsamości.

Zestaw talerzy kształtujących refleksję na temat tolerancji w obszarze gender, migracji, niepełnosprawności, ciałopozytywności,  działania w grupach rówieśniczych, subkulturach i własnego „ja”. Młode pokolenie odkrywa tolerancję przez pryzmat wielostronnego aktu solidarności wobec samego siebie i innych ludzi. Swoje dywagacje, jako grupa i samodzielna jednostka zamyka w formie talerza. Obiekt, choć modelowany z jednej formy przybiera odmienne kształty, barwy i faktury. Staje się patchworkiem myśli i odebranych od życia lekcji. Talerze to jeden zestaw, który podobnie jak społeczeństwo – jest różnorodnym monolitem.

Było: Brak tolerancji wobec odmiennej rasy czy pochodzenia to kolonializm i dyskryminacja na tle rasowym. Nietolerancja wobec imigrantów czy mniejszości społecznych to chleb powszedni. Potrzebna jest większa świadomość, edukacja i ekstra dawka empatii wobec drugiego człowieka. 

Jest: W dobie internetu świat stał się bardziej otwarty na nieznane. Wraz z możliwością szybkiej komunikacji, można dowiadywać się o innych kulturach, sposobach życia czy sytuacji politycznej w wybranych państwach. Prawdziwe zrozumienie jednak wymaga doświadczenia interakcji z drugim człowiekiem czy społecznością, a nie jedynie „lajka” na Facebooku. Wartością jest poznanie drugiej osoby.

Będzie: Obiekt  zachęca do interakcji.  Ma obniżyć  strach i uprzedzenia wobec nieznanych ludzi. Ma uczyć przez doświadczanie i zabawę. Wzbudzić refleksję o tym, że człowiek z innym pochodzeniem jest podobny do nas samych, a wspólnota jest aktem solidarności.

Projekt jest odpowiedzią na problem dużej ilości tekstylnych odpadów produkcyjnych w manufakturze Foonka oraz wykorzystania drewnianych odpadów ze stolarni Centrum Przemysłów Kreatywnych przy Akademii Sztuki w Szczecinie. W efekcie powstało krosno, na którym odpady bawełniane przetwarzane są na nowy materiał. Z materiału powstaje rożek dziecięcy, który ma towarzyszyć nowemu pokoleniu w pierwszych latach życia.

Było: Nieodpowiedzialne gospodarowanie zasobami i nawarstwiające się konsekwencje takiego działania.

Jest: Szukanie możliwości rozwoju w miejscu, w którym się znajdujemy, szukanie potencjału w odpadach, które są wokół nas. Wykorzystanie materiału do uszycia rożka ma na celu zainicjowanie pozytywnego nastawienia do materiałów recyklingowanych u dziecka, odbieranie ich jako naturalnej części otoczenia i pełnoprawnego surowca. Często przedmioty, które są nam bliskie w okresie dzieciństwa, budzą sentyment również po latach.

Będzie: Afirmacja przyszłości, w której odpad jest surowcem. Projekt jest formą edukacji kolejnych pokoleń, dla których odpad jest twórczo przetwarzaną i pozytywnie odbieraną częścią ich własnego otoczenia.

Projekt jest adaptacją siedzisk wywodzących się z tradycji i kultury wschodu na warunki współczesne, a jego zredukowana do maksimum forma wpisuje się w nurt minimalizmu formalnego oraz ideowego. Dzięki pochyleniu do przodu siedzisko motywuje naturalną pozycję spoczynkową kręgosłupa, optymalną podczas długiego siedzenia. Produkt jest punktem wyjścia do popularyzowania alternatywnej, zrównoważonej pozycji siedzenia. Może być wykorzystywany do użytku domowego, podczas nieformalnych spotkań, w placówkach edukacyjnych, przy praktykach medytacyjnych, w ośrodkach rehabilitacji. Proces produkcji umożliwia wykonywanie go w lokalnych, skromnie wyposażonych warsztatach, a kształt pozwala na bezstratny rozkrój arkusza sklejki.

Było: Siedzący tryb życia, zwyrodnienia kręgosłupa. Zapomnieliśmy o tym, jak świadomie być w ciele, skazując nasze ciała na ból i dyskomfort. 

Jest: Rekompensowanie szkód wynikających z siedzącego trybu życia wymaga podjęcia dodatkowej aktywności fizycznej, ćwiczeń. Analiza siedzisk z różnych kręgów kulturowych zainspirowała projektantów do stworzenia optymalngo – pod względem formy i funkcji – obiektu. 

Będzie: Dostosowanie siedzisk do pierwotnej, naturalnej pozycji siedzenia. Będziemy kierować ciałem bardziej świadomie, w zrównoważony sposób. Wrócimy też do pierwotnych sposobów wytwarzania przedmiotów – własnoręcznie, z dostępnych materiałów.

Namiot to obiekt wykonany ręcznie przy użyciu unikatowej przędzy zawierającej nasiona roślin jadalnych. Celem pracy było utkanie biodegradowalnej tkaniny i zaprojektowanie serii obiektów z jej użyciem. Zużyty i zniszczony przez człowieka namiot, będzie nadal żył w całkowitej symbiozie z naturą i po swoim rozkładzie wesprze naturę w jej odradzaniu. Projekt ma charakter konceptualny, wzbudzając dyskusję o cyrkularnym i zrównoważonym projektowaniu, ale pełni jednocześnie funkcję użytkową. Projekt zdobył nagrodę naukową Prezydenta Miasta Szczecina, Stypendium Prezydenta Szczecina i główną nagrodę w konkursie Elle Decoration „Młodzi na start” Design XXI wieku.

Było: Projekt wpisuje się w formułę designu krytycznego i stanowi ważny element globalnej dyskusji inspirującej zwrot ku naturze. Choć praca ma charakter utopijny i nigdy nie zostanie wprowadzona na rynek, to pełni ważną rolę w budowaniu świadomości społecznej w temacie ekologii.

Jest: Warunkiem odnawialności obiektu jest zastosowanie ziaren różnych roślin i hydrofili, czyli folii rozpuszczalnej w wodzie. W projekcie zastosowano najbardziej optymalny splot płócienny oraz splot inspirowany dziełami Włodzimierza Cygana. 

Będzie: Tkanina stała się pretekstem do uruchamiania projektów partycypacyjnych, adresowanych do różnych grup społecznych (dzieci, seniorów). Grupy determinuje wielkość tkaniny i forma obiektu. Projekt zmienia lokalną społeczność w twórców, stając się narzędziem kształtowania wspólnoty.

Seria naczyń ceramicznych, które zostały poddane przeciążeniom na różnych etapach powstawania. Grubość ścianki, wilgotność materiału, ciężar, tempo wysychania oraz temperatura wypału wpłynęły na ich ostateczną formę.

Było: Pierwszym etapem projektu było zbadanie prymitywnych, prehistorycznych technik wytwarzania naczyń ceramicznych. 

Jest: Materiał poddany został przeciążeniom – doszło do pojawienia się błędu, destrukcji na różnych etapach  procesu – podczas wylepiania oraz wypalania czerepu. 

Będzie: Charakter formy wyłoniony w wyniku oddziaływania niekontrolowanych czynników został zaadoptowany w trzech naczyniach – zdeformowanym podczas wylepiania, zdeformowanym podczas wypału oraz zdeformowanym celowo w fazie projektu.

Dywan inspirowany architekturą miasta Szczecin, szczególnie oficynami przedwojennych kamienic. Został wyprodukowany w białostockiej fabryce dywanów Agnella. Dywan jest zapisem historii i pamięci miasta, a jednocześnie produktem użytkowym, który ma zastosowanie we wnętrzach mieszkalnych.

Było: Beton i chwast – więcej betonu. To los wielu miejskich oficyn. Stare, przedwojenne ganki sypią się, a mury i podłoża tworzą sieć struktur pochłanianą przez połacie porostów, brudu i sadzy. Gdzie nie sięgnąć wzrokiem, widzimy przeplatające się impresje zieleni i betonu, które trwają ze sobą w nieustającej walce.

Jest: Wpisujący się w „runo miejskie” dywan, staje w kontraście do betonu i chwastu. To, co twarde i zimne staje się miękkie i ciepłe. To, co zniszczone i odstręczające, zyskuje nową wartość. Dywan jest utkanym wrażeniem, które możemy zabrać ze sobą z ulicy do domu. Jego format jest wynikową kształtu jednej ze szczecińskich oficyn. Dziwny, nieregularny, nieokreślony zarys reprezentuje historie zachodzące w tych przestrzeniach. Symbolizuje pamięć miasta i wspomnienia z dzieciństwa. 

Będzie: Poszukiwanie siebie w mieście. Dojrzewanie i adaptowanie się do zachodzących zmian urbanistycznych, społecznych czy technologicznych. Wyrażenie siebie przez unikalny obiekt, który stanowi część większej całości – miasta.

Pussinka to obiekt ceramiczny wspierający celebrację kobiecości. Jest to swojego rodzaju amulet, który towarzyszy codzienności. Możemy ją nosić w torebce, postawić na szafce nocnej, schować do szuflady lub wyeksponować jak biżuterię. Z każdym dotykiem i spojrzeniem pussinka przypomina nam, jak ważne jest ciało kobiety.

Było: Młoda, dojrzewającą kobieta. Interesuje się swoim ciałem i seksualnością. Intryguje ją zmiana, transformacja małej dziewczynki w kobietę. Pojawia się wstyd, niepewność, czasami zdziwienie i zagubienie.

Jest: Internet dostarcza coraz więcej zróżnicowanych treści o charakterze intymnym i pornograficznym. Uczucie niepewności i zagubienia rośnie wraz ze strumieniem oglądanych anonimowych zdjęć. Więcej informacji wcale nie oznacza większą świadomość własnego ciała. Pussinka pomaga oswoić sferę intymną kobiety. Poznać i polubić.

Będzie: Kobieta jest świadoma swojego ciała. Czuje komfort w rozmawianiu o waginach, vulvach, broszkach i cipkach. W swoim środowisku kształtuje nowe zachowania i postawy. Nowe pokolenie swobodnie i otwarcie rozmawia o transformacji kobiecego ciała.

Kolekcja Cycle jest próbą wcielenia założeń gospodarki obiegu zamkniętego w proces projektowania oraz realizacji obuwia. Kolekcja składa się z pięciu par botków na obcasie, wykonanych z odpadów produkcyjnych i plastiku, przetworzonych autorską metodą.

Było: Tradycyjne materiały wykorzystywane w produkcji obuwia pozyskiwane są ze źródeł nieodnawialnych (ropa naftowa) oraz nieetycznych (skóra naturalna). Znakomita część wyprodukowanego w fabryce obuwia nie nadaje się do recyklingu ani upcyklingu. 

Jest: Na rynku pojawia się coraz więcej alternatywnych rozwiązań pozwalających na produkowanie zrównoważonego obuwia. Do stworzenia obcasów wykorzystane zostały plastikowe śmieci przetworzone autorską metodą, a do wykonania cholewek – odpady produkcyjne (skórę naturalną), których przeznaczeniem było już wyłącznie wysypisko śmieci. Kolekcja ma charakter unikalny i nie nadaje się do produkcji masowej.

Będzie: Znajomość surowca jest podstawą pracy projektanta, ale i świadomego konsumenta. Moda etyczna i zrównoważona staje się obowiązkiem, nie fanaberią. Materiały i produkty pochodzące z tzw. drugiego obiegu w równym stopniu manifestują piękno i jakości estetyczne, a także etyczne.

Kimono obciążeniowe przeznaczone jest praktyce medytacji. Zakłada się je w celu dociążenia, wyciszenia i uspokojenia się. Ma działanie terapeutyczne – otulając się nim można poczuć się zaopiekowanym. Kimono wspiera poczucie dobrostanu, przeznaczone jest do codziennego użytkowania.

Było: Kiedyś, przed wynalezieniem zegarka i czasu liniowego, rytm życia wyznaczała natura, a ludzkość kierowała się rytmem dobowym i sezonowym. Człowiek, podążając za naturalnym rytmem, doświadczał życia we własnym, spokojnym tempie.

Jest: Obecnie człowiek funkcjonuje w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości. Jest przeładowany bodźcami, nowymi technologiami informacjami. Uzależnia się od wysokiego poziomu dopaminy. Skutkiem takiego życia jest coraz większa liczba dolegliwości psychosomatycznych. Nadmierne zaangażowanie się w życie online wywołuje poczucie niepokoju i niepewności. Niezbędne do życia okazują się uważność i medytacja.

Będzie: Medytacja to praktyka tu-bycia. Jest codziennym ćwiczeniem dla dzieci, dorosłych i dziadków. Podczas medytacji nie podążamy za własnymi myślami, lecz je obserwujemy. Siadamy wygodnie w bezruchu i ciszy, zamykamy oczy. Ograniczamy liczbę bodźców, a układ nerwowy zaczyna się odprężać. Myśli się wyciszają, wracamy do wewnętrznej równowagi.

Ubiór – projekt konceptualny, w którym świadomie umieszczone wypustki masują ciało w trakcie jego użytkowania. Masowanie rozluźnia oraz odpręża ciało. Obiekt jest przedłużeniem ludzkiej ręki, pełni funkcję intuicyjnego masażera. Jego używanie jest jak druga sensoryczna skóra, naturalna w noszeniu.

Było: W czasie pandemii COVID-19 życie ludzi się zmieniło. Człowiek doświadczył izolacji i samotności. Brak drugiego człowieka, a w szczególności jego dotyku, spowodował iż ciało, a szczególnie skóra, w której znajdują się zakończenia nerwowe, rejestrowała napięcie. Skutkowało to stanem permanentnego stresu. 

Jest: Piętno pandemii zakodowane jest w ciele. Skóra potrzebuje czułości i troski niczym bliskiego przyjaciela. Ubiór to obiekt, z którego korzysta się na co dzień. Jest tak bliski jak skóra ciału. Nałożony na ciało obiekt pełni funkcję przedłużenia zmysłu dotyku. Korzystając z niego, możemy nie tylko się chronić, ale również określić swój status społeczny czy przynależność do grupy.

Będzie: Ubiór jest narzędziem dobrostanu człowieka. Możemy go nosić, i za jego pomocą dociskać i stymulować wybrane partie ciała. Korzystanie z obiektu odpręża, relaksuje, pozwala na kontakt ze sobą. Ubiór materializuje stan ludzkiego ciała, przejmuje i rozładowuje ciężar dnia codziennego.

Co-nnection to zestaw obiektów biżuteryjnych komunikujących się z człowiekiem za pomocą zmysłu dotyku. Łańcuchy i naszyjniki wykonane są z różnych materiałów, które zachęcają do doświadczania i interakcji. Niektóre obiekty reagują na kontakt z ciałem zmianą koloru, inne zachęcają do dotykania miękką strukturą. Mają stymulować, a jednocześnie nieść ulgę od przebodźcowanej codzienności.

Było: Szum i przebodźcowanie to nowa „norma” społeczna. Pośpiech i brak kontaktu z własnym ciałem prowadzą do chronicznego zmęczenia. 

Jest: Ludzie poszukują drogi do odnalezienia siebie. Połączenia na nowo z emocjami, innymi ludźmi, obiektami. Potrzebujemy przepływu energii, zabawy i relaksu. Biżuteria pozwala celebrować chwile, łączy na nowo z własnym ciałem i materią. 

Będzie: Celem projektu jest poczucie oczyszczenia. Niczym rytualna szałwia oczyszcza przestrzeń, daje energię do zmiany. Łańcuchowe obiekty są bodźcem do połączenia się ze sobą. Poszczególne ogniwa namacalnie i symbolicznie tworzą nowe więzi i poczucie wspólnoty.

Zestaw modułowych poduszek termoforowo-obciążeniowych, zapewniających relaks oraz redukujących stres. Poduszki w trzech różnych długościach mogą być ze sobą dowolnie łączone i odpowiadają na różne potrzeby użytkownika. Kształty inspirowane są ludzką ręką, kocią łapą oraz łapą leniwca. Wypełnienie z pestek wiśni można wyjąć i podgrzać lub schłodzić w zależności od potrzeb.

Było: Aby zachować zdrowie człowiek powinien być przytulany cztery razy dziennie. Przytula się małe dzieci, psy, koty i drzewa. Przytula się też pluszowe misie i zabawki, czasem poduszki i koce. Dorastając, człowiek przytula się coraz mniej, nieświadomie szkodząc swojemu zdrowiu.

Jest: Czułe przytulanie jest rytuałem, który służy autorefleksji nad własnym samopoczuciem. Rozłączone z umysłem ciało poszukuje silnych wrażeń i mocnych bodźców, by poczuć odprężenie i spadek napięcia mięśniowego. Najmłodsze pokolenie coraz częściej cierpi na zaburzenia układu sensorycznego. 

Będzie: Użytkowanie Łap ma zapewnić chwilę dla siebie. Poprzez dotyk i ciepło wyzwala się uważność i moment zatrzymania. Długość poduszki determinuje kształt, ciężar, temperaturę wkładu oraz samo jej użycie. Dbanie o siebie staje się codziennym rytuałem.

Zestaw multisensorycznych obiektów pomocnych w ćwiczeniu uważności poprzez zachęcanie do wykonania określonych gestów dłonią. Każdy obiekt angażuje różne zmysły, pozwalając zauważyć chwilę – moment w czasie w jakim znajduje się użytkownik. Projekt jest inspirowany azjatyckimi rytuałami, medytacją i filozofią zen.

Było: Życie zgodne z rytmem przyrody, i rytmem dobowym, który wyznaczał czas na działanie, odżywianie i regenerację. Wszystko miało swój odwieczny porządek. Według czasu kolistego wiosna to czas zasiewu, lato to zbiory plonów, jesień jest przygotowaniem do zimy, a zimą się odpoczywa. 

Jest: Świat przyspiesza. Człowiek ciągle gdzieś biegnie. Kapitalizm i wzrost determinują sposób i styl życia. Większy dom, większy samochód, wycieczka w dalekie zakątki świata sprawiają, że horacjańskie carpe diem ulega zapomnieniu. Na czerwono zaczyna świecić znak stop. Wyłania się chęć zatrzymania i potrzeba rytuału uważności.

Będzie: Projekt poprzez dotyk, węch, słuch i poczucie równowagi pomaga ćwiczyć uważność. Umożliwia koncentrację na wrażeniach zmysłowych. Każdy z obiektów zachęca do wykonania określonych gestów i zanurzenia się w chwili.

Wibracyjno-dotykowa transformacja pieśni żałobnych w nowy rytuał. Neutralny wyznaniowo, analogowo wibrujący obiekt.

Było: Wspólne, harmonizujące śpiewanie wprowadzało ludzkie ciała we współprzeżywający rezonans. Dawało ukojenie i uczucie jedności z innymi. Śpiewy miały charakter pieśni żałobnych odbywających się w ciągu kilkudniowych obrzędów.

Jest: Współcześnie pieśni pozostają cechą charakterystyczną obrządku katolickiego, z którym identyfikuje się coraz mniejsza liczba ludzi. Często żałoba oznacza samotność. Potrzebna jest wspólnota i stworzenie punktu zaczepienia nowych, świeckich rytuałów. 

Będzie: Nowy sposób wspólnego przeżywania emocji to sprowadzenie śpiewu do wibracji i jej taktylnego odczuwania przez dwie osoby Neutralny wyznaniowo obiekt daje impuls do budowania nowych rytuałów.

Projekt jest rozważaniem na temat pośmiertnych relacji i  spirytualności we współczesnym i przyszłym świecie. Świadome przeżywanie straty jest kluczowe dla akceptacji nowego stanu rzeczy. Jeden cykl życia dobiega końca, po to by kolejny mógł się rozpocząć. W momencie przechodzenia z jednego stanu w drugi ważna jest uważność względem samego siebie. Żałoba jest narzędziem przemiany, w której człowiek transformuje swój sposób myślenia.

Było: Śmierć jest pytaniem o sens życia. Jest doświadczeniem przerwania więzi pomiędzy tymi, którzy odchodzą a tymi, którzy pozostają. W różnych kulturach i różnymi sposobami ludzie poszukują kontaktu z umarłymi. Wierzą, że zmarli obdarowują żywych motywacją i opieką, a żywi kończą dzieła niedokończone w ich rodach.

Jest:  Środowiskiem życia zmarłych są żywi. Relacja pośmiertna jest nacechowana symbolami, których warunkiem istnienia jest wiara: w boga, w bóstwa, w siebie samego, w przyrodę. Współczesny człowiek przestał ufać swojemu pierwotnemu atomowi magii i akceptować to, czego rozum nie potrafi zrozumieć.  

Będzie: Projekt ma charakter symboliczny. Powstały obiekt jest symbolem światła, obecności, pozdrowieniem od zmarłego, motywacją do uważności i autoterapii, a także dłonią, której brakuje i stęsknionym oddechem. Jest rytuałem o charakterze duchowym, połączeniem żywego z umarłym. Wspólnym momentem obecności duszy i ciała, unikatowym aktem komunikacji.

Kostiumy zaprojektowane jako manifest zmian społecznych i kulturowych. Trzy sylwetki odzwierciedlają rodzinną historię i tożsamościowe archetypy. Przestrzenią analizy jest historia rodu Sundmann i należąca do rodziny przestrzeń – Sala Sundmann w Szamotułach.

Było: Od ok 1920 do 2005 Sala Sundmann zlokalizowana w Szamotułach funkcjonowała kolejno jako restauracja, sala bankietowa, kino, sala sportowa, dyskoteka, komis meblowy. Z powodu transformacji gospodarczej miejsce uległo degradacji. Po roku 2005 stało się jałowym symbolem przemijania.  

Jest: Zaprojektowane kostiumy „ubierają” archetypy rodu Sundmann: Prababkę, Ojecka i Postać Mitu. Nazwy postaci są neologizmami, które odzwierciedlają ładunek emocjonalny i symboliczny. Inspiracją do stworzenia sylwetek była wizualna i historyczna narracji sali. Ich forma jest surowa, manifestuje się w sensie dosłownym oraz ideowym. Kostium proponuje nową jakość wspomnień o ludziach.  

Będzie: Kostiumy są częścią spektaklu o ludziach z rodu Sundmann. Tłem do performansu jest film. Wydarzenie jest ograniczone miejscem oraz czasem – pojawi się na chwilę w Sali Sundmann, by przeminąć, tak jak czasy chwały tego miejsca. Kostium materializuje przemijanie, staje się znakiem pamięci przeszłości. Jest spotkaniem i przestrogą na przyszłość.

Zoomorficzna maska, będąca współczesną opowieścią o przełożeniu dawnych wierzeń na dzisiejsze czasy. #Climatedancer to taniec połączony ze współczesną maską rytualną przeznaczony na Tiktok. Ma na celu zwrócenie uwagi młodych ludzi gloryfikujących konsumpcję na problem zmian klimatycznych. 

Było: Chiwara – duch wspierający człowieka przy uprawie ziemi odwrócił się od ludzi, gdy ci o nim zapomnieli i przestali okazywać mu wdzięczność. Lud zaczyna doświadczać klęski nieurodzaju i  tworzy rytuał tańca z maską hełmową, by przebłagać ducha i żyć w równowadze z naturą. W masce ludu Bambara pojawiało się przedstawienie antylopy  – zwierzęcia kluczowego dla przetrwania plemienia. Projekt wymagał wyboru stworzenia, które byłoby ikoniczne w popkulturze i łączyłoby cechy zwierzęce i ludzkie. Warunek ten spełnia  wizerunek Pikachu, na bazie którego powstała maska. 

Jest: Zachłyśnięcie konsumpcjonizmem. Ludzie przestali szanować swoją planetę, swój dom oraz źródło życia. My również potrzebujemy ducha, bodźca, który pomoże w uświadomieniu skali problemu i wyprowadzeniu nas z kryzysu klimatycznego. 

Będzie: Z użyciem współczesnych środków wyrazu, powstał symboliczny taniec, opowiadający o utracie harmonii pomiędzy człowiekiem a naturą w naszych czasach i konieczności zmiany paradygmatu z „ja” na „my” – przekierowania uwagi na wszystkie istoty żyjące na Ziemi. Celem projektu jest stworzenie nowego rytuału poprzez zaangażowanie emocjonalne uczestnika i zmianę jego systemu wartości.

TODDki to projekt narzędzia edukacyjnego, szukający relacji między zmysłem dotyku i wzroku. Za pomocą obiektów z rodziny TODD, wyłączając zmysł wzroku, można badać proporcje, faktury i kształty. TODD rozwija zmysł dotyku i myślenie dłonią. Projekt może być wykorzystywany w ramach edukacji studentów wydziałów projektowych oraz w różnego rodzaju działaniach edukacyjnych i terapeutycznych.

Było: Niegdyś ludzie żyli bliżej. Bliżej siebie, bliżej natury, bliżej roślin i zwierząt. Bliżej fizycznego świata, którego materialność byli w stanie poczuć własnymi dłońmi. Fakturę i wagę przedmiotów, ciepło drugiego ciała, miękkość włosów czy zwierzęcego futra, szorstkość skał.

Jest: Współcześnie od świata oddziela ekran, zza którego z bezpiecznej pozycji podgląda się innych. Ten rodzaj doświadczenia zubaża odbiór rzeczywistości. Człowiek staje w pozycji obserwatora, rezygnuje z  uczestniczenia w działaniu. Ufamy tylko temu, co widzimy. Zmysł dotyku wyłącza się, przestaje działać.

Będzie: Z wykorzystaniem właściwych narzędzi możemy się uziemić, powrócić do siebie, do swoich zmysłów i cielesności. Uwaga zostaje przekierowana na to, co czujemy; na emocje i wrażenia. Wtedy jesteśmy „tu i teraz”. TODDki są narzędziem ćwiczenia uważności, dzięki którym dłonie stają się  czujne i spostrzegawcze.

Realizację projektu wspomógł następujący zespół:

Laboratorium Realizacji CPK – Maciej Sadowski, Krystian Jandura

Aleksandra Hojczyk (foto)

Natalia Rybak (infografiki)

Książka „The mushroom at the end of the world” przedstawia oryginalne badanie związku między kapitalistyczną destrukcją a wspólnym przetrwaniem w wielogatunkowych krajobrazach. Daje odpowiedź na pytanie: Czy daje się żyć w stworzonych przez nas ruinach?

Było: Grabieże, zniszczenie i eksploatacja to zaledwie mały wycinek globalnego, niekończącego się procesu, niezauważalnego dla człowieka w swojej codzienności. Żyjemy w systemie kapitalizmu, który nakazuje wzrost. Więcej konsumpcji, więcej pieniędzy i więcej śmieci. To cykl, który prowadzi do zagłady ludzkości.

Jest: Dziś większość problemów na Ziemi  jest wynikiem działalności człowieka. I choć badania naukowe podpowiadają, jak naprawić ekosystem, włodarze tego świata zbyt wolno wprowadzają zmianę. Zagubieni i sparaliżowani strachem mieszkańcy planety Ziemia poszukują sposobów na radzenie sobie z tą sytuacją na włąsną rękę. Poszukują zmiany.

Jutro: Ten projekt to przystanek na refleksję. W książce można znaleźć porównanie procesów przyrodniczych i tych, będących wynikiem działania ludzkości. W tych procesach można nieoczekiwanie znaleźć pewną prawidłowość, która pomaga spojrzeć na temat z innego punktu widzenia. Cały szum informacyjny na chwilę cichnie, człowiek zostaje sam ze sobą i z naprawdę ważnymi dla siebie pytaniami.

Praca to dyplom licencjacki na Wydziale Wzornictwa. Składa się z trzech części. Pierwszą jest forma przestrzenna – symbolizuje pacjenta, który jest obiektem wszystkich prezentowanych badań. Jeden element w jego wnętrzu imituje pompę utrzymującą go przy życiu. Umożliwia również interakcję z odbiorcą za pomocą przewodu wyprowadzonego na zewnątrz rzeźby. Drugą składową pracy jest publikacja artystyczna, będąca zbiorem zdjęć, badań, obserwacji i komentarzy. To najistotniejsza część całego dyplomu – tytułowy dziennik obserwacji. Trzecią częścią jest film, składający się z krótkich urywków wizualnie podsumowujących całość i uzupełniających badania obrazowe.

Było: Pacjent z niewydolnością narządów wewnętrznych, np. serca, nerki czy wątroby, umiera.

Jest: Odpowiedzią na przedłużenie życia człowiekowi jest transplantologia. Z jednego organizmu ludzkiego do drugiego można przeszczepić dowolny organ. Warunkiem transplantacji jest stwierdzenie u dawcy organów śmierci klinicznej. W tej procedurze medycznej zawiera się akceptacja faktu, że jeden człowiek umiera, by drugi mógł przeżyć.

Będzie: W pracy dyplomowej projektantka spekuluje nad rozwojem inżynierii hodowli tkankowych. Projektuje pacjenta przyszłości, który będzie zbudowany z komórek człowieka i utrzymywany przez niego przy życiu. Projekt zakłada powstawanie zupełnie nowych rodzajów istnień, które będą wymagały leczenia i kompleksowej opieki medycznej. Zadaje sobie pytanie: jak daleko posuniemy się moralnie przy tworzeniu nowych organizmów?

AXI to rodzina opraw oświetleniowych, której nazwa inspirowana  jest wyraźną osią (ang. axis) gotowego produktu oraz ruchem obrotowym obecnym w technikach obróbki, zaangażowanych w powstawanie kolejnych elementów oprawy, tj. manualnych technikach obróbki drewna, szkła i metalu. 

W pracach nad projektem istotnym założeniem było przeanalizowanie specyfiki pracy trzech rzemieślników: tokarza, odpowiedzialnego za wykonanie form do wydmuchu szkła, hutnika-dmuchacza i drykiera-brązownika, którzy mieli odpowiadać za wykonanie elementów oprawy. 

Odnalezienie tych specjalistów i zaangażowanie ich w poszczególne etapy produkcji i projektowania miało umożliwić powstanie opraw wykonanych  w oparciu o tradycyjne rzemiosło, a równocześnie spełniających wymagania współczesnego rynku i produkcji lokalnej.

Było: Rzemieślnicza produkcja, niski nakład, lokalna produkcja, przekazywanie umiejętności z mistrza na ucznia. Analiza tych zagadnień pomogła w określeniu potencjału materii oraz wiedzy i umiejętności w kontekście aktualnych przemian kulturowych i gospodarczych. Prześledzenie historii technologii, którą posługuje się rzemieślnik oraz tego, w jakich okolicznościach ją opanował, pozwoliła dostrzec unikatowe umiejętności i rozwiązania, które po przeniesieniu w inny kontekst mogą otwierać nowe możliwości projektowe czy wykonawcze.

Jest: Rozwój produkcji w kierunku masowym doprowadził do wymierania zawodów opartych na pracy manualnej. To działanie przyspieszyło rozwój, ale doprowadziło też do utraty umiejętności zakodowanych w ciele człowieka.

Będzie: Podtrzymanie tradycji manualnych technik produkcji, które pod względem szybkości i możliwości są wciąż konkurencyjne dla produkcji maszynowej. Wspieranie i kultywowanie produkcji lokalnej.

„CZŁOWIEK ROŚLINA GRZYB” to książka, która opowiada o błędnych założeniach antropocentryzmu, przybliża funkcjonowanie roślin oraz udowadnia, że ludzie i grzyby mają wspólne geny. Przeczytana przez odbiorcę publikacja przynosi zrozumienie i poczucie więzi międzygatunkowej.

Było: Zbyt długo człowiek żył w poczuciu, że on i jego potrzeby są najważniejsze. Podążanie za permanentnym wzrostem, w którym zasoby Ziemi są eksploatowane do granic możliwości, doprowadziło do wielu deprawacji w przyrodzie. 

Jest: Współcześnie coraz więcej ludzi budzi się ze snu, i uświadamia sobie, jak ważne jest zachowanie równowagi w przyrodzie. Budowanie nowego, lepszego świata wymaga fundamentów myślenia i działania. Książka poprzez edukację i zabawę  zapewnia reset światopoglądu i wizję zrównoważonego jutra.

Będzie: Projekt ma uświadomić, że człowiek jest członkiem wspólnoty, na którą składają się wszystkie organizmy jednej planety Ziemia. Zrozumienie otaczającego świata, występowania różnych gatunków roślin i zwierząt oraz poczucie empatii stały się kluczem do poprawy nie tylko sytuacji ekologicznej, ale także poprawy jakości życia samego człowieka. Celem projektu jest wyzwolenie u czytelnika poczucia więzi z innymi gatunkami.

MOJA – minilaboratorium wspierające profilaktykę raka szyjki macicy, w formie dopochwowego czujnika do regularnego monitorowania podstawowych parametrów zdrowia intymnego kobiety. Zintegrowany z aplikacją mobilną, formą przypomina silikonowy tampon. Umożliwia monitorowanie podstawowych parametrów, istotnych z punktu widzenia diagnostyki ginekologicznej.

Było: Z 1,5 mld populacji kobiet na świecie 1 mld jest zagrożonych z powodu braku badań i diagnostyki. Tylko 4 z 10 z nich trafiła do lekarza specjalisty na regularną wizytę kontrolną. Oznacza to, że kobiety umierają na raka szyjki macicy i raka piersi, a już niedługo, ze względu na lekooprność, powrócą do nas takie choroby jak kiła czy rzeżączka.

Jest:  Poszukiwane są rozwiązania, które zapewnią dostępność do badań specjalistycznych kobietom, tam gdzie lekarzy ginekolog jest niedostępny i tam gdzie wizyta u specjalisty powoduje strach i wstyd. Obecnie na świecie rozwija się rynek fem-tech.

Będzie: Samodzielne dbanie o zdrowie intymne kobiety.  Zbudowany z biozgodnego materiału „tampon technologiczny” to minilaboratorium, wewnątrz którego znajduje się kapsułka z zestawem mierników oraz czujników do bezpośredniego pomiaru m.in. gęstości, przejrzystości oraz pH wydzieliny pochwowej czy temperatury pochwy. Na wystawie zaprezentujemy obiekt przestrzenny będący reprezentacją wyników badań nad projektem MOJA.

Projekt obejmuje zestaw obiektów, których celem jest wprowadzenie użytkownika w stan rozluźnienia za pomocą rozmaitych bodźców. Pełni funkcję towarzysza życia codziennego. Obiekty zastępują zwierzęta  tym, którzy ich nie mogą mieć lub przedłużają obecność, tym, którzy nie mogą z nimi być. Poprzez zaangażowanie zmysłów u odbiorcy obiekty koją, relaksują, wpływają na dobre samopoczucie i dobrostan człowieka.

Było: W czasach pozbawionych internetu i współczesnej technologii człowiek żył w harmonii z naturą i otaczającą go fauną i florą. Z czasem zaczął podporządkowywać sobie cały otaczający świat i tym samym wykorzystywać przyrodę do zaspokojenia swoich potrzeb. Człowiek wyrąbał las, zasiał pszenicę i udomowił psa. Ten pomagał myśliwym, chronił domostwa, oczyszczał dzielnice miast z wszelkich odpadków. Wreszcie stał się pupilem służącymi wsparciu lub rozrywce. 

Jest: Aktualnie zatraciliśmy granicę między tym, co naturalne a sztuczne. W Europie Zachodniej pies jest zwierzęciem udomowionym, który zamieszkuje gospodarstwo domowe lub jest „odławiany” z ulicy i trafia do schroniska. Pies traktowany jest jako przyjaciel człowieka. 

Będzie: „Post-Anima-ls” są towarzyszami codzienności, nowymi członkami rodziny. To obiekty zastępujące żywe zwierzęta. „Post-Anima-ls” są przyjaciółmi, które swoją obecnością wspierają samopoczucie i dobrostan ludzi. W najtrudniejszych momentach stresu i smutku są jak opatrunek na otwartą ranę.

Wspólne jedzenie jest celebracją, a czasami jedynym momentem w ciągu dnia, gdy jesteśmy razem. Gra „Otoczmy się” płynie w duchu slow. Nadaje rytm spożywaniu posiłków, wydłużając czas spędzony wspólnie przy stole. Kreuje przestrzeń i tematy do rozmowy, otwiera zmysły, a uczestników na nowe doświadczenia.

Było: Dawniej celebrowanie jedzenia wiązało się z tradycją wspólnego spożywania posiłków w rodzinnym gronie. Najczęściej w trakcie świąt ludzie spotykali się, biesiadowali i nawiązywali relacje. Towarzyszyła temu zasada „zastaw się, a postaw się”, która symbolizowała spotkania przy alkoholu oraz tłustych i mięsnych potrawach. 

Jest: Żyjąc w ciągłym biegu, często nie mamy czasu na to, by spokojnie zjeść posiłek – robimy to w pośpiechu, przed komputerem czy telefonem. Jemy bezmyślnie, nie kontrolując tego, co i w jakich ilościach spożywamy. Jedzenie zamiast nas odżywiać i karmić, przejmuje funkcję regulacyjną w strefie emocji – zajadamy stres, smutek, nudę.

Będzie: Stworzenie bezpiecznej przestrzeni wokół stołu jako miejsca do pielęgnowania relacji. Ich bodźcem są wspólne rozmowy wokół jedzenia. Edukacyjna warstwa gry zwiększa świadomość żywieniową, zachęca, by zadbać o zdrowie. Rytm gry zwraca uwagę na to,  by podczas wspólnego posiłku zwolnić, skupić się na tym, co tu i teraz. Dzięki temu głowa i ciało dostrajają się do siebie. Wyłania się wielozmysłowe odczuwanie pokarmu, wzrasta samoświadomośc ciała i ducha.

Czy codzienne rytuały mogą być odpowiedzią na sytuacje kryzysowe? Projekt jest refleksją nad tym, jak można okazać sobie czułość i zyskać stabilność w dobie świata ciągłych zmian. Poprzez zadbanie o rytm dobowy oraz prawidłowe nawodnienie organizmu podnosi się wewnętrzne poczucie dobrostanu człowieka.

Było: Używanie glinianych garnków to tradycyjny sposób przechowywania wody pitnej w Indiach. Ich historia sięga około 10 000 lat p.n.e. Przez setki lat w wielu kulturach były podstawowym wyposażeniem każdego domu. Takie wyroby  używano do przechowywania i przygotowywania napojów i żywności, które dzięki właściwościom gliny dłużej zachowują swoją świeżość i nie ulegają zepsuciu. Glina, znana z działania prozdrowotnego, używana była również do okładania ran, by zapobiec namnażaniu się bakterii oraz wspomóc proces gojenia się wszelkich skaleczeń. 

Jest: Dziś normą jest spożywanie wody w butelkowanej, przez co nasze ciała gromadzą przez lata mikroplastik. W ostatnich latach jednak coraz więcej osób rezygnuje z kupowania i picia wody butelkowanej ze względów zdrowotnych oraz kierując się ideą zero waste. W zamian decyduje się na zakup dzbanka filtrującego wodę typu Brita i korzystanie z wody z kranu.

Będzie: Gliniany dzban na wodę to powrót do korzeni, ukłon w stronę starych metod przechowywania. Glina jest alternatywnym i naturalnym sposobem filtrowania wody. Ma ona właściwości chłodzące, „oddycha”, chłonie i odparowuje płyny. To bogactwo minerałów, a dzięki swojej porowatej strukturze doskonale oczyszcza i wyłapuje toksyny. Podobnie jak węgiel leczniczy ma działanie terapeutyczne. Woda przechowywana w naczyniu glinianym jest na naturalnie filtrowana i ochładzana, a więc zyskuje na czystości i świeżości.

Opakowania na kilka rodzajów herbat, które przypominają o czerpaniu z różnorodności życia. Projekt zakłada osiągnięcie dobrostanu psychicznego za pomocą prostej czynności, bez wygórowanych oczekiwań. Rytuał parzenia herbaty jest sposobem na ukojenie nerwów i zachętą do uważności.

Było: Czy można „odpłynąć” przy wykonywaniu prostej, codziennej czynności? Oczyścić głowę, zajmując ręce? Duża dynamika życia i niepewność sytuacji na świecie powoduje, że zapominamy o swoim dobrostanie i byciu ze sobą sam na sam.

Jest: Projekt jest odpowiedzią na pandemiczne zamknięcie. Powstał z potrzeby odreagowania stresu płynącego z długotrwałej izolacji i niepewności jutra. Oferuje nam manualną i mentalną przyjemność, płynącą z samej ceremonii parzenia herbaty i zabawy opakowaniem nawiązującym do sztuki origami. 

Będzie: Projekt łączy w sobie elementy warsztatu i przyjemności. Pozwala na własnoręczne złożenie pojemnika z modułów. Ich modyfikowanie angażuje nasze ręce podczas parzenia herbaty. Po zebraniu znacznej ilości pojemników możemy ułożyć totem, który staje się manifestem rytuału i dobrostanu psychicznego. Projekt powstał w duchu filozofii DIY, hołduje potrzebie kreatywności, zachęca do interakcji z produktem i zadbania o własne ja.

„Tu i Teraz” to wieczorny rytuał Osady, który jest spotkaniem społeczności osadniczej oraz przybyłych do niej gości. Jest to czas, w którym uczestnicy mają możliwość swobodnej wymiany myśli, tworzenia wspólnych koncepcji, teoretyzowania i marzenia. Obiekty wystawowe traktowane są jako pretekst do rozmowy, za którym stoi pytanie: jak możemy kreować naszą przyszłość, czerpiąc z doświadczeń przeszłości?

Wieczorna formuła spotkań osadniczej społeczności pozwala uporządkować myśli i emocje mijającego dnia w Osadzie. Wprowadza w harmonijny i zsynchronizowany z przyrodą rytm.

Było: Przeszłość to zgromadzone przez członków i członkinie społeczności doświadczenie i wiedza. Obiekty wystawowe oraz związane z nimi historie stają się źródłem inspiracji na przyszłość.

Jest: Wspólnota, rozmowa, spotkanie. Przepływ myśli, energii, emocji. Przestrzeń, która pozwala na relaks, odrzuca skrępowanie, uziemia i daje poczucie stabilizacji.

Będzie: Refleksja, to z czym zostajemy po wyjściu z wystawy – koncepcje które zrodziły się wśród społeczności, nawiązane relacje oraz usystematyzowana i poukładana wiedza. Ścieżki, które można obrać, pomysły na kolejne projekty. Potencjał, który mamy w sobie.

Brama w formie okręgu to wejście do Osady. Jest symbolicznym momentem wejście człowieka do innego świata, nowego wymiaru. Świat rzeczywisty rozszerzamy o mixed reality, która zaciera granicę między tym, co materialne i niematerialne. Dzięki przekazywaniu sobie gogli, służących do wejścia w cyfrową przestrzeń, budujemy wspólnotę opartą o wymianę powstałych doświadczeń.

Było: Człowiek większość czasu spędzał poza domem. Kiedyś w polu, później na działce lub wisząc na trzepaku pod blokiem albo na drzewie w parku. Ruch to zdrowie. Zbieranie grzybów i spacery po lesie to także zmysłowa podróż i odprężenie. 

Jest: Codzienność wydaje się banalna. Znużenie współczesnością wywołuje rutynowe i bezrefleksyjnie działanie. Nowe technologie, takie jak mixed reality, w twórczy sposób pokazują nie używane dotąd wymiary ludzkiej wyobraźni, gdzie logika i racjonalizm ustępują miejsca nowemu uniwersum.

Będzie: Dzielenie się jest aktem przyjaźni. Poprzez przekazywanie gogli niczym fajki pokoju, projektanci dzielą się swoim punktem widzenia i zapraszają do rozmowy o współczesnym świecie. Gest podawania obiektu pierwszej, drugiej i kolejnej osobie to przekazanie sobie nawzajem wizualnej narracji. To budowanie zbiorowej wyobraźni i doświadczenie wspólnoty.

„Do diabła z »teorią« i »praktyką«, jest tylko myślenie i działanie, nic więcej” pisze brytyjski antropolog Tim Ingold. Dziennik jest znaną od wieków formą zapisu myśli. Tym razem posłużył młodym projektantom i projektantkom jako narzędzie myślenia i działania. Dzienniki, towarzysząc w procesach projektowych, stały się przestrzenią zapisu emocji i refleksji, przestrzenią do myślenia dłonią, rejestrowania intuicyjnych działań i urefleksyjnionych procesów.

Było: Sokrates sprzeciwiał się upowszechnieniu pisma, jako technologii która zdominuje żywy dialog. Mowa była dla filozofa nośnikiem myśli, będąc w ruchu, w wymianie „tu i teraz”. Jak wrócić do mocy żywego dialogu, komunikując swój proces twórczy? 

Jest: Używamy albo głowy, albo rąk. Kartezjański podział na ciało i rozum wciąż polaryzuje sposób, w jaki funkcjonujemy. Jak zintegrować to, co myślimy i czujemy? Myślmy ciałem i czujmy umysłem, działajmy intuicyjnie, „od serca” i „z ręki”, twórzmy opowieści wizualne i tekstowe. Powstałe dzienniki procesu projektowego są subiektywnymi opowieściami pełnymi obrazów, rysunków i refleksji. Dają wgląd w intymny proces twórczy, pełen zachwytów, zwątpienia, testów, błędów i żywej myśli. 

Będzie: W procesie projektowym potrzeba obu porządków: działania i refleksji. Język służy myśleniu, wzmacnia je i motywuje. Może przyjmować formę pisma lub obrazu, symbolicznego kodu, który ujawnia warstwę niewerbalną. “Stwórzmy język nowych pojęć” apeluje noblistka Olga Tokarczuk. Wykraczajmy poza centrum, poza znane i racjonalne, by komunikować myśli, emocje i działania.

Zestaw talerzy kształtujących refleksję na temat tolerancji w obszarze gender, migracji, niepełnosprawności, ciałopozytywności, działania w grupach rówieśniczych, subkulturach i własnego “ja”. Młode pokolenie odkrywa tolerancję przez pryzmat wielostronnego aktu solidarności wobec samego siebie i innych ludzi. Swoje dywagacje, jako grupa i samodzielna jednostka zamyka w formie talerza. Obiekt, choć modelowany z jednej formy przybiera odmienne kształty, barwy i faktury. Staje się patchworkiem myśli i odebranych od życia lekcji. Talerze to jeden zestaw, który podobnie jak społeczeństwo – jest różnorodnym monolitem.

Było: Osoby niepełnosprawne oswoiły swoją rzeczywistość, budując odrębny świat. Pełnosprawni latami ich nie dostrzegali. Powstała ściana, która rozdzieliła dwa światy. Pojawił się dystans i brak zrozumienia, a potem strach i zagubienie. Wyłoniła się dziura, w której jedni i drudzy mieli problem ze zrozumieniem siebie nawzajem.

Jest: Obecnie zwiększa się chęć zatrudniania i przyjmowania do życia społecznego osób z niepełnosprawnościami. Powstaje więcej projektów, które ułatwiają życie osobom z dysfunkcjami. Jednak dla większości społeczeństwa nadal pozostają “obcą planetą”. Dopóki człowiek nie doświadcza niepełnosprawności, ta grupa społeczna bywa dla niego niewidoczna. 

Będzie: Obiekt wymusza odczytanie zapisu alfabetu Braille’a umieszczonego na talerzu. To wysiłek, który się opłaca. To też zabawa, radość poznawania innych języków, nie tylko obcych, ale i języków ciała. To most pomiędzy światami, poczucie wspólnoty i akceptowania różnorodności.